به گزارش سایت پیام نورنا (PNUNA.COM) : ایسنا – دکتر ابراهیم کلانتر با بیان این مطلب افزود: دانشگاه های نسل اول همان دانشگاه‌های آموزشی یا آموزش‌محورهستند که برای توسعه کشور فقط به تربیت نیروهای مجرب آموزش‌دیده می پردازند. اما دانشگاههای نسل دوم ضمن توجه به فعالیت‌های آموزشی مختص دانشگاه نسل اول، اهمیت بیشتری به مباحث پژوهشی و کاربردی می دهند که خروجی آن افزایش تعداد مقالات ایران در میان کشور‌های پیشرفته است.

وی در ادامه به تشریح هدف و کارکرد دانشگاه نسل سوم پرداخت و گفت: دانشگاه نسل سوم دیگر صرفاً مکانی برای یادگیری یک سری آموزه‌های صرف و نوشتن مقاله های مکتوب نیست؛ این دانشگاهها باید به عبارتی علم محور باشند و بتوانند با نو آوری علم خود را به ثروت تبدیل کنند. در واقع دانشگاههای کارآفرین باید بتوانند علاوه بر تولید علم و تربیت نیروی انسانی مورد نیاز توسعه، در راستای تجاری سازی علم و تأسیس شرکت های دانش بنیان قدم بردارند.

دکتر کلانتر با تاکید بر حذف وابستگی دانشگاهها به بودجه های دولتی، اظهار کرد: متاسفانه در حال حاضر دانشگاههای ما وابسته به بودجه های دولتی هستند. در حالی که امروزه این شیوه مدیریت کاملا منسوخ شده و اگر ادامه پیدا کند آموزش عالی به سرنوشت مدارس آموزش پرورش دچار خواهند شد. اما اگر دانشگاهها به سمت نسل سومی شدن حرکت کنند می توانند این وابستگی را از بین ببرند یا به حداقل برسانند.

معاون راهبردی مرکز مطالعات و توسعه آموزش پزشکی وزارت بهداشت خاطر نشان کرد: حرکت به سمت دانشگاههای نسل سوم به هیچ زیرساخت خاصی نیاز ندارد تنها کاری که باید صورت بگیرد تغییر نگرش اعضای هیات علمی و مسؤلان دانشگاهها است. در واقع دانشگاه‌های آموزش عالی تمامی زیرساخت های لازم برای تبدیل شدن به دانشگاههای نسل سوم را دارند.

دکتر کلانتری تاکید کرد: متاسفانه در ایران دانشگاه نسل سوم به معنای واقعی آن وجود ندارد. البته معاونت آموزشی وزارت بهداشت تلاش دارد با بسته های تحول آموزش پزشکی این نگرش را در قالب مباحث آینده نگاری و آینده پژوهشی به طور جدی دنبال کند.

وی در خصوص دانشگاههای نسل چهارم نیز تصریح کرد: دانشگاههای نسل چهارم نیز مراکز هستند که به سمت نگرش حکمت بنیان یا فلسفه علم حرکت می کنند که باید حرکت به سمت این دانشگاه‌ها نیز در کنار دانشگاه‌های نسل سوم آغاز شود.

مشاور معاونت آموزش وزارت بهداشت در پایان خاطرنشان کرد: باید وابستگی دانشگاه‌ها و بطور کلی آموزش عالی به منابع بخش عمومی و دولتی کاهش و ثروت آفرینی در عرصه ملی و بین المللی افزایش یابد این هدف محقق نخواهد شد مگر اینکه نگرش فعلی مسؤلان دانشگاهی به کلی تغییر کند.