به گزارش پیام نورنا (PNUNA.COM) : ایسنا – مسعود فراستخواه در این نشست با بیان اینکه دانش و علم یک پدیده اجتماعی و فرهنگی و جریان پر پیچ و تابی از زندگی است، گفت: علم سرشتی ارتباطی، فرهنگی و تعاملی در جامعه و فرهنگ دارد و در نهایت جریانی از شبکه های معانی است.

فراستخواه فضای دانشگاهی را فضایی ادراکی، ارتباطی، فرهنگی، تکنولوژیک و اجتماعی خواند و افزود: فضای دانشگاه برآمده از نحوه زیست، مناسبات و اعمال، خاطرات و تجربیات دانشجویان، دانشگاه، مدیر، سیاست گذار، خدمت گیرندگان، برنامه ریزان و ذی نفعان درونی و بیرونی دانشگاه است. فضا خود از تجربه ها می روید و مجددا این امکان را فراهم می کند که به تجربه ها معنا دهیم.

عضو هیئت علمی مؤسسه پژوهش و برنامه ریزی آموزش عالی در ادامه به تعریف هانری لوفور جامعه شناس فرانسوی از فضا اشاره کرد و توضیح داد: بر اساس این تعریف سه سطح از فضا وجود دارد. درفضای نخست تماس ها و احساسات معمولی افراد وجود دارد. فضای دوم مربوط به معنای تخصصی و فنی مانند فضای دانشگاهی یا برنامه ریزی شهری است. فضای غیر رسمی و مشحون از تجربه های زیسته افراد نیز در فضای سوم قرار می گیرد.

فراستخواه با انتقاد از اینکه چه در سطح زندگی کاری هیات علمی و چه در سطح دانشجویی، فضای رسمی بر فضای غیررسمی سایه انداخته است، اضافه کرد: سیستم رسمی ما تمایل زیادی بر مستعمره کردن زیست جهان دارد. به این ترتیب فضای دو موجب تضعیف فضای سه می شود. در حالیکه بودن دانشجو در دانشگاه با درس خواندن صورت بندی نمی شود و اقامت دانشجو در دانشگاه با همه وجود خویش روی می دهد.

فراستخواه فضای دانشگاهی را در حال تبدیل شدن به فضای بنگاه داری و مدیریت گرایی خواند و در ادامه تصریح کرد: فضای رسمی دانشگاهی نیز نه می تواند به صورت کارآمد اعمال مدیریت کند و نه برقرار کننده نظمی پایدار است و در عین حال نیز اجازه نمی دهد فضای غیر رسمی که برآمده از اعمال و تجربه زیسته خود دانشگاهیان است، زندگی روزمره آنها را برای علم آموزی و علم ورزی سرشار کند.

فراستخواه مشکلات فضای دانشگاهی را ناشی از تضعیف یا مخدوش شدن فضای غیر رسمی در دانشگاه دانست و گفت: “افت تحصیلی”، “مخدوش شدن کیفیت آموزشی و تحقیق دانشگاهی”،” مدرک گرایی”، “کم رنگ شدن زندگی دانشجویی”، “مقاله گرایی صوری هیات علمی”، “بی تمایلی به اقامت در پردیس”، “خالی از پیام شدن مقالات” و “سرقت علمی ” از پیامد های به وجود آمدن چنین فضایی هستند.

 این عضو هیئت علمی مؤسسه پژوهش و برنامه ریزی آموزش عالی در ادامه صورت بندی 5 گانه ای تحت عنوان نسل خاموش، نسل بومر، نسل نوسازی، نسل هزاره و نسل پسا انقلاب ارائه داد و افزود: نسل خاموش در ایران مربوط به دوره پس از مشروطه،نسل بومر مربوط به متولدین 1320 تا 1340، نسل نوسازی مربوط به دوره نوسازی بعد از پهلوی دوم و رشد نابرابری، نسل چهارم مربوط به نسل انقلاب اسلامی و در نهایت نسل پنجم نیز مربوط به نسل پساانقلاب هستند.

 فراستخواه در ادامه ضمن بیان اینکه عمده هیئت علمی دانشگاهی ایران مربوط به نسل سوم یعنی نوسازی و بیشتر دانشجویان ایران شامل نسل چهارمهستند، ادامه داد: شکاف بین نسلی بسیار متفاوتی در ایران وجود دارد که سبب شده است تا مناسبات نسلی ما دچار پیچیدگی شود و به تعارضات نسلی بینجامد.

وی در پایان علت عمده زوال کیفیت در دانشگاه ایرانی را ناشی از اختلاف نانوشته میان طیفی از دانشجویان و طیفی از هیئت علمی برای پای فشردن به اصول و هنجارهای آکادمیک دانست و تاکید کرد: تنها توسعه شایستگی های کانونی در دانشجویان و ارتقای ظرفیت هیا ارتباطی و بسط کنش ارتباطی در هیات علمی است که می تواند این مشکل را تبدیل به فرصت کند.